Windekind...

Tranen als ochtend dauw heb ik gelaten op m'n fiets.

Ik ademde vers gewassen lucht en slaakte
tijdens het veelvuldig trappen, een diepe zucht.

Niet even dacht ik eraan om op de rem staan.

Elk einde, was immers een nieuw begin.
En geloof me, ik vloog er als een (overjarige) puber stevig in.

Onstuimig, draaide de wind rond dit volwassen kind.

Hoewel ik op dreef was, flitste er allerhande gesprekken door m'n hoofd,
niet alleen de mijne, maar ook de jouwe en de zijne.

Ik plakte ieder uitgesproken woord aan elkaar, zodat er zin kon ontstaan.
Een zin vol wijsheid en tips voor onderweg.

Een leidraad naar de toekomst,
een gids vol plezier voor dit rebels gezelschapsdier.
©Raes Anja

The never ending story...

Op zoek naar sporen uit

een ver verleden

zijn wij vergeten te leven.

We lijken wel vleugellam,

gevangen in een kooi.

Lichaam krampachtig,

mondhoeken in dezelfde plooi.

Blik op afwezig,

steeds dezelfde pas.
'Een ingestudeerde mars.'

De slapeloosheid,

het nachtelijk woelen,

met je handen de aarde voelen.

Het malen, onrustig draaien.

Het angstvallig schuilen

onder de dekens van verdriet,

in de hoop dat niemand de tekens ziet.

Wat gedaan is, is nooit voorbij,

het doet pijn.

...

(En voelt als een nachtmerrie zonder eind in mij).

©AR.

Ziek zijn...

Ziek zijn is vergeten,

de muren om hulp smeken.

Ziek zijn is wandelen
in steeds kleinere kringen.
Het is jezelf 
in tal van bochten wringen.

Ziek zijn is kijken, vergelijken.

Wetend dat je vanbinnen 

ieder moment kan bezwijken.

Ziek zijn is wachten

op mensen waarvan je 

de uitkomst al kent.

Geloof me, het went.

©Raes Anja

Als ik ga...

Als ik verdwijn,

gewoon opga in het niets.

Dan is er nog altijd 

die oude dame op haar even oude fiets.

Dan is het buiten kouder dan op straat.

En tel je 's ochtends meer rimpels op je gelaat.

Als ik vertrek, 
gewoon voor altijd.

Dan lieve mensen is het tijd,

tijd om te rouwen.

Niet met jullie handen gevouwen

maar met een opgegeven hoofd

zoals je me plechtig hebt beloofd.

Geen zinloze woorden, 

geen troost.

Maar bonte strofen 

die klinken om ter mooist.

©Raes Anja

Hocus Pocus Pats ...

Soms

zou ik 

Ach, 

je weet wel.

Wacht,

'k heb een idee,

sluit mijn ogen,
steek m'n vingers in mijn oren

en tel tot 10

1,2,3,... 

Ja, HOERA

of 

neen, MISSCHIEN.
Sommige mensen 
wil je liever niet horen of zien.

©Raes Anja

Nooit gezien...

Mijn vriend,

Nooit zal ik

een onzuiver woord

over mijn lippen laten rollen.

Nooit zal ik jouw

tekortkomingen opsommen.

Volkomenheid is immers

een illusie dat zich

enkel vastlegt op papier.

Niet hier, niet nu ...

    'Jamais vu'

   ...

©Raes Anja

De mensheid...

Er is tijd ...
tijd om te geven

tijd om te beleven

maar er is nooit eens tijd

om stil te staan bij 

de diversiteit

de ongelijkheid

en de dwaasheid

tussen ons 

'De mensheid'

Wij, vijanden van de vrijheid.

©Raes Anja

Ssst...

Ik luister
alsof je stem 
me zachtjes 
naar boven toefluistert.
Maar in werkelijkheid
hoor ik nauwelijks een zucht.
Je rust...
(Er zijn kapers op de kust).
©Raes Anja 

Dit gedicht is ontstaan door de afwezigheid van haar naam...

Vier Maanden...

Vier maanden

gevuld met tranen

Vier maanden

een behouden lach

Vier maanden 

alsof het gisteren was 

Vier maanden

Ik wacht...

©Raes Anja

Kinderleed...

Heel haar verleden

opgeborgen in een doos.

Een zeldzame foto

zittend op hun schoot.

Alle kleine dingen,

zoals het nachtelijk zingen

malen geregeld door het hoofd.

Nooit hebben ze geloofd 

in kinderstemmen dat kweelden 

om ter hoogst.

©Raes Anja

Overgave...

Het doet me niets...

Zeg, luister je eigenlijk wel ?

naar de onzin dat ik je vertel

Beschouw het als een spel.

Ik denk, praat en vraag raak 

hoe het met onze toekomst staat. 

Of dit gekanker ooit overgaat.

Gisteren, vandaag...

Alsof de tijd tergend door 

onze aders snijdt

(en uitwisbaar is zoals krijt).

Ben het kwijt... 

de twijfels

de afgunst

de nijd...

Kom lijf, 

we staken de strijd.

Tot ieders jolijt...

©Raes Anja

Turelure...

Fuck !
Ja, 
je hoort het goed,
het is niet van de poes
en ook niet van tante Loes.
Je kan het op Piet, Jan en Polleke
blijven steken
maar je blijft toch wel ferm achter
met de gebreken.
Dus, zet je recht en vecht.
Vecht voor je recht,
maar vooral,
hou je rug en schouders kaarsrecht,
je zal zien wie aan het langste eindje trekt.
Jij, Ik en Zij ...
maar ook U, 
zittend onder je zwarte paraplu.
Soms smaakt de regen een beetje zuur,
Deze wast ook de onschuld weg van je naaste gebuur.
Dat is eens wat anders hé dan een filet pur.
©Raes Anja

Het is niets...

Duizenden

twijfels gezaaid

ontkenning

de vlucht

het alsmaar 

rennen...

'alleen'

een ja

een neen

misschien

er is nog hoop...

ben bang

maak me zorgen

voor morgen

voor de tijd

alle gekheid

Geen spijt

Niets is wat het lijkt

(schone schijn)

©Raes Anja

Bye-bye ...

Nog steeds

liggen de kamers

van mijn huis

overhoop.

Elke kamer

gevuld met

een luide stem

de ene huilt,

de andere zingt.

Nooit is er eentje stil.

Hoe graag

ik het ook wil...

De muren kraken,

het laat me razen.

Mijn omgeving verbazen.

Vroeger sprak m'n in raadsels,

nu, vul ik ze tot ieders verbazing

(wankelend) in.

Ieder woord voelt goed,

het laat me zelfs eindigen 

met een groet.

Bye-bye ... !

©Raes Anja

Ik dacht...

Grijze lucht

Ik dacht

je gezien te hebben.

Jij,

helemaal gehuld 

in een wolkenlaag.

Je speelde 

verstoppertje

met de zon en de maan.

...

Nu fluistert
de aarde

stuurloos je naam

en kom jij

als een ster aan 

de hemel staan.

Je straalt

en prikkelt

ingetogen mijn herinnering

Bedankt,

het was mooi...
mijn vriend.

©Raes Anja

Nog 1 keer...

Ik wil

©Raes Anja

nog 1 keer
alsjeblief
kijk langzaam op
en roep zo hard
als ik kan
neen, niet nu...
Het is te vroeg 
Zonder jou
geen tafeltje dek je
geen ezeltje strek je
enkel de slotzin:
Slaap zacht
Verdomme toch
Wat heb ik je graag gehad.
©Raes Anja

Hou vol...

Omhels de tijd,

haar uitbundigheid.

hou vast,

hold on...

Schreeuw je naam

doorheen de

zwart behangen kamers

en dans eenzaam met de nacht.

Ik wacht...

en fluister zacht:

'Het voelt anders dan verwacht.'

©Raes Anja

Tot morgen...

Iedere avond

Blankenberge'13 ©Raes Anja

dansen 

de zon 

en de maan

met elkaar,

zodat de dag 

met opgegeven

hoofd kan slapen gaan.

En jij,

Ja, jij 

als 'een ster' aan

de hemel kan staan.

Het is laat, 

er is licht en een morgen.

Tot Morgen... 

©Raes Anja

Verliefdheid...

Verliefdheid

        ♥

Misschien

is het voelen,

iemand beroeren.

Misschien 

is het proeven,

je laten ontvoeren

Misschien

is het kijken,

met je ogen dicht.

Misschien

Is het blozen zoals

een verlegen wicht.

Misschien

...

Verdomme toch,

'k ben de kluts kwijt.

©Raes Anja

Soms...

Soms,

zou ik willen vragen
om zachtjes mee te neuriën

op het ritme van mijn hart

Zodat je weet

dat ik nog steeds 

op jou wacht.

Soms, 

zou ik willen vragen

om mee te zwemmen

in de tranen van mijn verdriet.

zodat je weet 

dat zakdoekje leggen

werkt als een vergiet.

Het voelt zoals 

een uitgespeeld kind 

dat in al wat mooi is

enkel vijanden ziet.

©Raes Anja

Vogelvrij ...

Jij,
daarboven

Vogelvrij

Ik

hier beneden,

nog steeds

slenterend

van her naar der.

Geloof me, 

het is niet ver 

de wanden van mijn kamer

vertellen je het wel.

nu = alles vroeger

nu = alles voorbij

ben je kwijt

alles wordt gewoon 

verleden tijd

een hoofdstuk 

zonder eind

en dit 

voor altijd... 

©Raes Anja

Ik wacht...

Ik wacht

nog steeds

elke avond

tot de hoorn 

zachtjes 

in mijn oren lacht.

En jij uitgelaten zingt:
'Slaap zacht'

Het is nacht,

zit er nog steeds 

en hoop stiekem 

dat de storm in mijn hart

de pijn wat verzacht

en ik jou 'alsjeblief' 

nog 1 keer spreken mag,

gewoon gedag 

...

gewoon vaarwel

Zou het helpen als ik tot 100 tel ?

(1... 2... 3...., wie niet weg is, is gezien).

©Raes Anja

       

video belleke

Gemis...

Je vroeg me...
niet veel
maar
het betekende zoveel.
Je moet sterk zijn.
Je kan het !
ik zie het,
voel het.
Je bent  ...
niet alleen.
Er zijn er andere om je heen.
(zucht)
niks = zoals verwacht.
Huil als een wolf in de nacht.
Wacht
en hou in gedachten
je hand klemvast.
Kus langzaam je voorhoofd.
Het komt allemaal goed.
Het is voorgoed.
Ongeloof,
ben verdoofd.
Maar doe angstvallig voort...
zoals het hoort
(spuw tussen mijn bevende vingers door...)
'Erewoord ♥ zoals beloofd'
Nooit was een verlangen zo groot.
©Raes Anja

Isabel ...

Ga maar 

ren !

Het geeft niet 

Ik red het wel

'alleen'

Ga nu maar

echt !

Ik had het ergens wel verwacht.

Je lacht 

en stelt me meermaals gerust 

Ssst ... Ssst... 

Isabel De Winne
25 Januari 1974 - 04 Juni 2013

Het komt allemaal wel goed.

Je vraagt me

Ik paai je

en sus je onwennig met een allerlaatste kus

verdoofd

verward 

pijn aan dat ene plekje genaamd ♥

Het is hard.

Je fluistert 

Ik hou me vast 

aan je lach

en wacht,

gebroken

 tot het over is 

het gemis

Ik wil het niet

kan het niet 

...

Ik moet 

voor altijd

alleen

maar in mijn hoofd
doe ik alles

voor 2

voor jou

voor mij 

voor de tijd
Geen spijt 

'Je bent bevrijd'
         ... 
         ♥

©Raes Anja 

(Re)Belle...

Lieve (Re)Belle,

Al meermaals heb ik deze week getracht een woord uit te brengen op papier,

maar telkens wanneer ik voor mijn blad zat verstijfde ik,

duizenden vragen raasden als een sneltrein door mijn hoofd maar geen enkele kreeg gehoor.

Er is namelijk nog zoveel dat ik je zeggen wil,

zoveel dat ik met je delen ...

Wij 2, tegen de rest van de wereld weet je nog ?

Nooit liepen we in de maat,

nooit waren we elkaar zat,

Nooit was er iemand dat vergat,

We plaagden, gromden en zaagden.

Lachten ons letterlijk krom,

omdat ik er weer iets onnozel op verzon, wartaal, een schunnig gebaar.

Anderzijds,

wisten we beiden wel dat we ondanks 'HET MASKER' dat we droegen

er niet zoveel meer was om te plannen,

want iedere dag opnieuw kwam die helse pijn.

Iedere dag weer het gedreun.

Het beseffen dat je nooit meer dezelfde van vroeger kon zijn knaagde...

Het deed 'ons' meermaals maren.

Want je leefde graag, VERDOMD TOCH wat leefde je graag.

Toch was er elke dag die lach, die schitterende lach van jou

waardoor ik voor heel even vergat in wat voor ellende je wel zat.

Lieve meid,

Wat hebben toch een heftige tijd samen gehad.

...

Daarom zeg ik je nu BEDANKT!

BEDANKT voor de tijd

BEDANKT voor het gebaar

Want geloof me, ik werd het gewaar...

Wat zie ik je graag.

Niet alleen gisteren en vandaag,

Maar voor Altijd,

FOREVER !!!

Liefs,

Ikke Xxx    

©Raes Anja

Afscheid...

  Isabel De Winne 
25 Januari 1974 - 04 Juni 2013 


Zo stil

zo ijzingwekkend kil

een allerlaatste groet
mijn vriend.

De tijd verdringt

zakdoeken vol

Ik slik,

Jij troost,

Ik hoop.

Jij belooft.

Het regent,

het is gekomen,

het is geweest,

het beest,

samen beleefd.

Nu ren ik voor 2

voor jou

voor mij

voor de tijd

voor een behouden reis...

Iedereen gelijk

zonder spijt

naar een hemels paradijs

zie je graag 

Gisteren, vandaag

tot het niet meer gaat...
       'Het gaat' 

©Raes Anja

Memories in the rain...

Memories in the rain...

Het voelt raar te weten

dat we ooit vergeten,

zonder enig tastbaar teken.

Herinneringen vervagen

in de loop der jaren.

Zelf de schaduw

van het vergaren

laat ons gebaren dat we spraken

in vele vreemde talen.

Vage beelden over hem en haar

tonen machteloos

het kleurloos verleden aan.

Nooit het verdriet 

van de memorie dat je schiep.

Iedere rimpel om je mond

laat tonen waar het reiken

ooit voor stond.

Je vale huid toont

het nodeloos vechten aan.

Je fragiele lichaam
het vallen en opstaan

Iedere traan staat voor

komen en gaan.

Het lief en leed

die we grenzeloos

deelden

laat ons angstig

de onuitgesproken 

woorden stelen.

De tijd van beminnen

laat ons stilletjes sterven

vanbinnen

zonder de honger te stillen.

©Raes Anja 

Neem ...

Neem me niet

met woorden

maar als een vriend

dat onwetend in het mensDOM springt.
Voed me niet

maar raak me roekeloos aan.

Dit tot mijn holle spier
ritmisch door mijn lichaam giert

en mijn mond
kreunend je daden pleziert.
Nip van het zoete

proef van de zonde

drink het glas 

tot het vanzelf door de kamers van LIEFDE walst.

Kijk, je danst !

©Raes Anja

 

Schaamrood...

Even slikken en dan weer doorgaan,
een beetje zoals:
Euhm...

Vallen en dan weer opstaan.
Zeg me, wie heeft dat nog niet gedaan ?

Ik wel hoor ...

Zelfs met de wangen rood.

 'Oh Shit, ik bloos'

©Raes Anja

T(e)huis...

Opgevoed

 in een tweestrijd van woorden,

gedompeld in de verheerlijking 

van hun zijn.

Gisteren werd morgen,

vandaag doet pijn.

Geen handjeklap of kinderspel.

Wel een bestemming onbekend

naar een huis dat meer kamers dan gezichten kent.

Op zoek naar de geestdrift van een oud geworden kind.

Verlangen maakt immers blind.

©Raes Anja

Je gaat...

Je gaat,

alle sporen verdwijnen.

De tijd lijkt nergens 

voor terug te deinzen.

Soms, zou ik heel even
willen verdwijnen.

Gewoon gaan liggen, bladstil.

Geen voor- of tegenwind.

Enkel de aarde en ik.

Het regent ...

(zakdoeken vol).

©Raes Anja

 

Smoezen...

Ken je dat ?

Die uitvluchten,

die altijddurende kluchten.

Het duidelijk maken

met een gebaar

van:

Ik kan het Ma.

Het steeds wankelen

op de rand van het verstand.

Je hele lijf en leden

laten teren op

frisse ideeën.

Om dan op het einde

van je krachten

in je denkbeeld

te versmachten.
Ik wel hoor !

©Raes Anja

Naamloos kind...

Kind zonder naam

maandenlang ben je onbezonnen

in het lichaam

van je moeder tekeer gegaan.

Vader(s) verbannen, stilzwijgend gesmoord.

En jij verbonden met
een uitgerafeld levenskoord werd er gevoed

 en misschien getroost.

Alleen de herinneringen over het wiegen 

in haar schoot werden zonder

woorden of tegenspraak vermoord.

Dit beeld blijft onbeweeglijk, 

haar jeugdigheid doods.

"Ook kleine meisjes worden groot."
...

©AR.

Memories part 1 ...

Ik blader door het verleden.

Aarzelend vouw ik iedere bladzijde in twee.

Knip uitroeptekens uit,
zet ze in een rijm.

Zo voel ik me vrij.

Geen vraagtekens,alleen wij.

Jij, een vel papier en ik schrijver

vol van woorden, met stomheid verslagen.

Ik scheur en plak,

strijk alle ezelsoren weer plat.

Vergetend dat ik ooit

enige vorm van wrok bezat.

Genoeg geklad.

Tijd voor kleur en minder zwart.

©Raes Anja

Een dovemansdebat...

Het vonnis luidde

onzichtbaar en omstreden,

zoals een dief in de nacht.

Vage beelden van degene

die meermaals onze kelen smeerden.

Het verslikken in de tranen van

hun slecht (s)makende lach.

Whisky glas verteert de harde woorden

die de ongelovigen doofden, 

door de letters ervan op te stoven.

Aan diggelen geslagen

scherven brengen een aalmoes naar

m'n stukgeslagen hart.

Harde noot om te kraken.

Waanzin van de verslaafde 

dat nooit dronk maar ontelbare keren 

in de gedachte van Lazarus verzonk.

©Raes Anja.

Landziek ...

Landziek...

Olie op het vuur,

een spannend avontuur.

Al dat gebazel
en uiterlijk verschoon
met een nogal

giftige ondertoon.

Landziek,

melancholiek.

M'n maag draait,

hun hoofd verteerd.

Heb onjuistheden gezien,

van de waarheid geproefd,

maar de eerlijkheid

van sommige mensen

blijft toch iets bedroefd.

'Ik ben er nog steeds naar op zoek' 

©Raes Anja

Morgen...

Soms droom ik ervan,
van morgen.
Alsof gisteren
dat ooit een morgen was
verdwaald is
tussen de cijfers van de tijd.
En vandaag,
de dag als zand door
mijn vingers glijdt.
Geen spijt,
alleen de herinnering van toen
en de gedachte dat er ooit
voor jou en mij
geen morgen meer zal zijn doet pijn.
©Raes Anja

Windkracht 0

Voor Els(ke) Winne
30/06/'64 overleden (t)huis op 28/02/'13
(http://bloggen.be/Liesmijnkleinvolwassenkind/ ).
Vandaag regent het zonnestralen voor jou Els(ke)
maar morgen regent het in mijn hart
zal je missen.
xXx

Ze beweegt zich voort

als een koorddanser

op een ongespannen koord.

Bang, dat ze zal gewist worden

voor ze is gehoord.

Er is een weg

'Jouw zonnebloemveld'

Je rekent af

met alle regels en normen.

Zegt geen vaarwel,
maar wel tot morgen
in een wereld vrij van zorgen.
Gegroet...

©Raes Anja

 

 

 

Ik dacht na...

Alleen de gedachte

van een woord

dat tijdens jouw praten

werd geloofd

doet me denken,
het laat me maren

om dingen te verklaren,

zonder te zeuren of te klagen.

Het doet me overwegen

zonder te wikken en te wegen,

om stilzwijgend je zinnen te stelen.

Ik wil vergeten...

iedere komma,
elk uitroepteken.

Ik dacht na ...

(Allez, dat denk ik toch)

©Raes Anja

Natte droom...

 

Weet je nog toen

je lippen voor de eerste

keer zoenden,

zonder de bellen dat je blies.

 

Kauwgom uitgekauwd,

verdronken in de sappen

van haar volgelopen mond.

Weet je nog toen je hand

voor de eerste keer in

haar weelderige boezem zwom.

Je vingers langzaam aan

het kneden begon.

Je buik rare gevoelens naar

je hersenpan zond.

Weet je nog toen je de

eerste keer kwam met je

jongeheer hand in hand.

bosje haren netjes uitgekamd.

De warmte en ontlading

je naar het land genaamd

orgelpunt zond

tot je later bijna in

het linnen verdronk.

Weet je nog ...

©Raes Anja .

De stilte...

De stilte toont houterig haar ware gezicht.
In haar leeggelopen ogen schuilt er een harde blik
van vage herinneringen diep onder de aarde verborgen.
Het moeizaam ongeldig maken van grijs geworden dagen
dat nimmer verjaren, doen vele stemmen vervagen.
En zij, op zoek naar evenwicht draagt langzaam haar rugzak mee.
Loopt van de hemel naar de hel, speelt met de duivel een gevaarlijk spel.
Ze werd minachtend geprezen en opgehemeld, ingeslikt en uitgespuwd.
Dus, waarom zou ze nog praten als er zich al zoveel leugentaal heeft voorgedaan.
(Het is niet omdat het nu stil is dat er nooit een geluid aan vooraf gegaan is).
©Raes Anja (Deel2).

Een vergeet-haar-nietje

Een oude dame 

buiten adem

nodigt zichzelf

uit in de patiëntenkamer.

29/01/'13

Ze praat tegen de tafel en het bed.

Vouwt haar zakdoek

en gaat op zoek

naar iemand die haar groet.

Een simpele gedag

brengt kleur in haar

uitgezaaide kleren.

Iedere plooi, 

haar doffe blik

en niks smakende mond

dat nog steeds ijverig praten kon.

72 donzige haren wachtend

tot magere Hein haar komt halen.

Ik zal ze voor altijd in woorden verhalen.
©Raes Anja

Een vertelseltje...

Een vertelseltje...

Weet je nog,
toen we als kind
in sprookjes geloofde.
We streden met z'n allen tegen onrecht.
De ene was een soldaat,
de andere een toverfee.
En ieder kind deed onbezonnen mee.
We speelden met z'n allen verstoppertje,
zochten een schuilplaats onder de kast,
vergaten onze zorgen,
omdat we dachten dat alles
wat toen gebeurde normaal was.
Tot die ene dag:
'Gevoelens in de knoop'
Je werd volwassen,
proefde gulzig van het leven,
nam gretig een stukje vrijheid
(dat in werkelijkheid gezichtsbedrog was) mee.
Je kwam, zij gingen.
Je huilde , zij lachten.
Niets was zoals je verwachtte
Haar prins op het witte paard
reed met een opgefokte rammelkar, onbetaald.
Hij, onze superheld
kwam tijdens het zweven
met gans z'n lijf en leden
tegen de betonnen stenen terecht.
Resultaat: een gekneusde ziel
en talrijke blauwe plekken onder z'n huid.
Stapje voor stapje
werden we allen wakker
in een wereld dat op het einde
geen winnaars, maar enkel verliezers telt.
In onze doen en laten zijn we immers allen
samen potentiële gevaren.
Zo kunnen we oneindig blijven verhalen
dat gevoel in laatste instantie het krachtigste wapen is ... (zucht).
©Raes Anja

Kijk, Ik ben hier !

Ik heb mezelf verloochend

in een strijd van verbitterdheid.

Ben meermaals verdronken

in luidkeelse woorden van paniek, 

omdat niemand het ziet.

Ik adem zwart, nu en dan eens wit.

Zet genaakbaar de deur op een  kier

voor intense vlagen van vertier.

Kijk, ik ben hier...

I'm still standing

(Hoera)

©Raes Anja

liefdeskind...

Als kind tarde ze meermaals de toekomst en klom ze steevast meters hoog.

Vaak stond ze te balanceren met 1 been op het koord.
Ze was helemaal niet verwaand.
Ze leefde in haar eigen wereldje
en zonk soms meters diep in haar met tranen gevulde schoot.

In haar hart wist ze niet eens dat ze liefde bezat,
laat staan dat ze er zich moeiteloos aan overgaf.
Ze wantrouwde iedereen die kruisten op haar pad.

Ze was verbaal heel sterk, maar emotioneel een wrak,
omdat ze niet eens wist waar de waarheid in dit bestaan zat.

Al die fabeltjes en onuitgenodigde katertjes.
Nu zovele jaren later kent ze alleen nog de bezwaren en de ongeprezen daden van de mensen
die toen het kind in haar niet spaarden.

Ze heft het hoofd en groet vol liefde haar eigen kind.
Dit vertederend en goedgezind als een herboren liefdes kind.
©Raes Anja.