zondag 21 februari 2016
Een afscheidsgedicht...
Zeg, luister eens even…
Sta stil
en bekijk jezelf eens.
Kijk naar je handen
Wrijf zachtjes over je wang.
Speel met je haar.
Een lentebries…
Voel je het al?
Geloof me,
ze gaat niet weg,
ze fladdert en vliegt hooguit naar de overkant.
Ze blijft bij je, in woorden, jouw herinnering.
Ze leeft verder in jouw hart
In elke vezel
van jouw groot geworden kinderen.
Toe, neem je tijd,
Wandel en zwaai eens even.
Praat en dans met de wind.
Maar bemin het leven zoals
jouw liefste dat zou gewild hebben.
Sterkte…
©nja
Abonneren op:
Posts (Atom)
Verlangend...
Jij stoere bast zonder neiging voor 2 laat me vol verlangen staan. Ik, de dwaas die steeds tot het gevoel en de verbeelding praat, schre...
-
Ergens tussen de tafel en het bed... Hoe meer de tijd haar vleugels spreidt, hoe verder de spanwijdte reikt. Net zoals twee speelzieke acte...
-
De eenvoud sterft in de meervoud van mensen die niet weten waar het eigenlijk om draait. Het is balanceren tussen goed en kwaad....
-
Who`s fooling who? Soms ga ik terug in de tijd om na te gaan waar het fout liep. Het was de woekering, het verdriet dat menig sporen achte...