Dag dagboek man of vrouw,
2 jaar al...
En neen, ik ga niet ontkennen, dat ik niet heb stilgestaan bij deze datum,
hij staat immers 'voor altijd' als een stempel op mijn lichaam en netvlies gebrand.
Want hoe cliché het ook klinkt, van toen af aan is mijn kijk op wat men 'het leven' noemt
voor altijd verandert, niet dat ik me dagelijks in medelijden rol, integendeel!
Ik heb me sindsdien nog nooit zo goed gevoeld in mijn vel.
En dit enkel en alleen door wat ik toen geleerd heb en dat is om alles net wat 'helderder' te bezien.
Een nuchtere kijk, niks meer te overhaast en gewoon door mezelf te zijn.
Ook al loop ik hiermee tegen de stroom in en stamp ik tegen bepaalde schenen,
'je mon fou' 😁
Op een hand kan ik ze tellen, degene die me door dik en dun zijn blijven steunen.
Dan besef je pas, dat degene van wie je het minst verwachtte, je leven net verrijkten.
Het betekend(e) zoveel...
Al die sprankeltjes hoop, die zogenaamde lichtpuntjes.
Dat is net hetgene wat je doet voortbewegen,
het leert je om niet te snel op te geven, ook wanneer het water je aan de lippen staat...
en het even 'echt' niet meer gaat.
Ze hebben me 5 cruciale jaren gegeven en ook al is de tumor eruit, je draagt het mee.
Niet dat ik een aftelkalender heb gemaakt, zeker niet, maar het zit als een draad verweven
in je doen en laten, je verdere leven.
Laat ons zeggen, dat ik in 2 jaar tijd een kloof van 10 jaar heb geslaan.
(Dit terwijl mijn hart nog steeds gekke sprongetjes maakt) 😂
Je zit er maar mee, denk ik dan...
En geloof me, wanneer ik zeg, ik draag ze met trots, de littekens, de vele rimpels en grijze haren.
Wat me lief is, is immers gebleven en wat weg is, is ingeruild voor wijsheid.
We zijn bijna halfweg, op de 'goede' weg en terwijl ik dit neerpen, hou ik de plank van mijn kast stevig vast en sluit ik af door breedlachend te gillen,
'Kijk', ik ben er nog, 'i did it my way' (en wat voor een)!
©AnjaRaes
