shoes...

Op een dag zag ik een paar schoenen staan.

Ik wist niet eens welke weg ze hadden begaan.

Was het een oude man met een bedpan,

een bureaucraat, een veelvraat.

Was het een Arabier, een aasgier, 

een aalmoezenier of een rentenier.

Was het een vliegenier,

een gezelschapsdier

Een officier of een 'dat zie je van hier'.
Misschien was het een souvenir,

verpakt in bolletjespapier.

Een ding is zeker, 

ik heb nooit achterhaald waar ze hebben gefaald.

©AR.

Santé...

De afdruk van haar wijnrode lippen

staat als een stempel gedrukt

op een halfvol glas.

Wachtend op de ober

die het bijschenken zal.

Hoe meer ze drinkt,

hoe loslippiger ze klinkt

en haar trots en eigenwaarde

naar de bodem zinkt.

Ze schuifelt,

wiegt langzaam heen en weer.

Soms is het walgen een stap teveel.

De strijd gestaakt, de kamer draait.

Onhandigheid breekt,

haar maag vergeeft.

       Santé...

@nja

Op zoek naar een nieuwe morgen...

Je moest eruit, 

gewoon weg.

Even op adem komen.

Geen vlucht...

Er was immers al zoveel veranderd.

Vreemde blikken 

spraken je moed in, 

alsof je keuzes genoeg had.

Je was het zat, 

Jouw geloof zoek geraakt tussen 

de zalvende woorden die jouw in het

diepste hebben geraakt.

Je was toe aan iets anders...

Iets tastbaars, iets klein

zoals een vergeet-me-nietje 

en het gevoel dat je leefde 

en niet geleefd werd

door 'het monster' dat zich 

schuilhield in jouw tenger geworden lichaam.

Misschien bevrijdt het rennen haar van dat alles 

en kan ze nu ademhalen als nooit tevoren,

misschien...

Ondertussen zeg ik wel:

 'Vaarwel' 

©nja Raes

11u55

Vijf voor twaalf,
Je hart klopt in je keel.
Enkele witte stofjassen hebben je in hun greep.
(Het is staren doorheen de spijlen van je bed).
Wat als? Neen, je moet!
Anders is het misschien voorgoed.
Je zal huilen, knagen en vragen.
De ene keer minder en meer verdragen.
De tijd tikt langzaamaan voorbij
en heeft z'n wijzers richting herstel gezet.
Hoera, je bent gered! 
©nja

Hard(t)

Vreemd toch?

Hoe pijn jouw

lichaam dirigeert

en met harde hand 

de lakens uitdeelt.

Hard toch?

Hoe men van alles 

vervreemd,

hoe men als het ware

achterblijft, alleen.

Zeg me, 

zou jij me helpen

als het water aan mijn 

lippen zou staan?

Zou je

het toelaten dat 

ik niet meer ren,

maar kreupel

de deur open 

en je smeekt 

om te gaan?

wees alsjeblief eerlijk en hard, dan onbereikbaar en laf.

©nja

Een afscheidsgedicht...

Zeg, luister eens even…
Sta stil
en bekijk jezelf eens.
Kijk naar je handen
Wrijf zachtjes over je wang.
Speel met je haar.
Een lentebries…
Voel je het al?
Geloof me,
ze gaat niet weg,
ze fladdert en vliegt hooguit naar de overkant.
Ze blijft bij je, in woorden, jouw herinnering.
Ze leeft verder in jouw hart
In elke vezel
van jouw groot geworden kinderen.
Toe, neem je tijd,
Wandel en zwaai eens even.
Praat en dans met de wind.
Maar bemin het leven zoals
jouw liefste dat zou gewild hebben.
Sterkte…
©nja

Loslopend wild...

Wat ik me aan je herinner
is de smaak
van jouw lippen,
de warmte van je mond
waarmee je me meer dan eens
naar een hoogtepunt zond.
De kracht van je handen,
jouw vertederende blik.

Telkens de tijd afscheid
had genomen en mijn lichaam net
van jouw streling was bekomen,
nam je me weer te grazen.
Zachtjes, met een hebzuchtig lachje
en een venijnige blik.

Nu, vele jaren later,
heb ik me erbij geschikt,
heb ik jouw woorden ingeblikt.

Uit onze daden heb ik geleerd,
dat we beiden bestemd waren voor meer...
Dank je voor weleer!
©nja