zondag 22 december 2013
Windekind...
Tranen als ochtend dauw heb ik gelaten op m'n fiets.
Ik ademde vers gewassen lucht en slaakte
tijdens het veelvuldig trappen, een diepe zucht.
Niet even dacht ik eraan om op de rem staan.
Elk einde, was immers een nieuw begin.
En geloof me, ik vloog er als een (overjarige) puber stevig in.
Onstuimig, draaide de wind rond dit volwassen kind.
Hoewel ik op dreef was, flitste er allerhande gesprekken door m'n hoofd,
niet alleen de mijne, maar ook de jouwe en de zijne.
Ik plakte ieder uitgesproken woord aan elkaar, zodat er zin kon ontstaan.
Een zin vol wijsheid en tips voor onderweg.
Een leidraad naar de toekomst,
een gids vol plezier voor dit rebels gezelschapsdier.
©Raes Anja
Abonneren op:
Posts (Atom)
Verlangend...
Jij stoere bast zonder neiging voor 2 laat me vol verlangen staan. Ik, de dwaas die steeds tot het gevoel en de verbeelding praat, schre...
-
Ergens tussen de tafel en het bed... Hoe meer de tijd haar vleugels spreidt, hoe verder de spanwijdte reikt. Net zoals twee speelzieke acte...
-
De eenvoud sterft in de meervoud van mensen die niet weten waar het eigenlijk om draait. Het is balanceren tussen goed en kwaad....
-
Who`s fooling who? Soms ga ik terug in de tijd om na te gaan waar het fout liep. Het was de woekering, het verdriet dat menig sporen achte...