Je moest eruit,
gewoon weg.
Even op adem komen.
Geen vlucht...
Er was immers al zoveel veranderd.
Vreemde blikken
spraken je moed in,
alsof je keuzes genoeg had.
Je was het zat,
Jouw geloof zoek geraakt tussen
de zalvende woorden die jouw in het
diepste hebben geraakt.
Je was toe aan iets anders...
Iets tastbaars, iets klein
zoals een vergeet-me-nietje
en het gevoel dat je leefde
en niet geleefd werd
door 'het monster' dat zich
schuilhield in jouw tenger geworden lichaam.
Misschien bevrijdt het rennen haar van dat alles
en kan ze nu ademhalen als nooit tevoren,
misschien...
Ondertussen zeg ik wel:
'Vaarwel'
©nja Raes
