Als ik verdwijn,
gewoon opga in het niets.
Dan is er nog altijd
die oude dame op haar even oude fiets.
Dan is het buiten kouder dan op straat.
En tel je 's ochtends meer rimpels op je gelaat.
Als ik vertrek,
gewoon voor altijd.
gewoon voor altijd.
Dan lieve mensen is het tijd,
tijd om te rouwen.
Niet met jullie handen gevouwen
maar met een opgegeven hoofd
zoals je me plechtig hebt beloofd.
Geen zinloze woorden,
geen troost.
Maar bonte strofen
die klinken om ter mooist.
©Raes Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten