De stilte...

De stilte toont houterig haar ware gezicht.
In haar leeggelopen ogen schuilt er een harde blik
van vage herinneringen diep onder de aarde verborgen.
Het moeizaam ongeldig maken van grijs geworden dagen
dat nimmer verjaren, doen vele stemmen vervagen.
En zij, op zoek naar evenwicht draagt langzaam haar rugzak mee.
Loopt van de hemel naar de hel, speelt met de duivel een gevaarlijk spel.
Ze werd minachtend geprezen en opgehemeld, ingeslikt en uitgespuwd.
Dus, waarom zou ze nog praten als er zich al zoveel leugentaal heeft voorgedaan.
(Het is niet omdat het nu stil is dat er nooit een geluid aan vooraf gegaan is).
©Raes Anja (Deel2).