Van oud naar nieuw ...

Als ik terugkijk, koester ik vooral wat was.
Een bewogen jaar, vooral op persoonlijk vlak.

Ik heb leren afscheid nemen van mensen die het leven bezeren.
Al stond ik vaak met de mond vol aan de zijlijn te beven.

Mijn koppige 'Ik'  heeft tevens leren
toegeven dat het hier op aard een strijd is zonder regels...

Niks of niemand = gelijk
van hoe hoog je ook uit je toren kijkt.
(Dit is niet uit negativiteit).

" Een stenen muur kan je immers niet breken, zonder het verleden te vergeven." 

Een nieuw jaar start meestal met heel wat tam tam en valse voornemens,
wel ik zeg je: 'Ik heb er niet 1' en doe er simpelweg niet meer aan mee...

Blijf mezelf, pik stap voor stap als het mag een graantje toekomst mee.

Wie gaat er mee ?
Recht doorheen de grijze massa van weleer.
Want, alleen is maar alleen & daar vul je zelf je opgesmukte kamers niet mee.

Dus mensen, nu volgen de jaarlijkse (afgezaagde) wensen
en heffen we met z'n allen het glas, voor de toekomst,
2013 en iedereen die we nog niet hebben gezien.
    

"Een Gelukkig & verdraagzaam Nieuwjaar"

@nja
                                      

Lost...

Lost...

Voor heel even zag
ik door het bos
de bomen niet meer.
Als een treurwilg stond
ik te staren op een pad
vol informatie.
Duizenden bladen
over vaag(k) gestelde diagnoses
en ontspoorde woorden
spoken eenzaam door mijn hoofd.
Stam doorgroefd,
wortels verdroogd..
Heel m'n spreken gewenteld
in een zin van wangeloof.
Twijfels gezaaid, takken gekneusd.
En wij achterblijvend
met een lege beurs.
Nachtmerrie
(en ik... badend in het zweet).
©Raes Anja

The cause of the pain...

The cause of the pain...

De duisternis sluipt angstvallig
tussen de lakens,
Haar ganse lijf ligt te teren
op betonnen veren.
Zelfs haar donker geworden ogen
kunnen de pijn niet meer doven.
Help, ze zijn met velen.
Ze branden, kruipen en steken.
Je wilt vergeten, hun spreken.
Jouw daden,
hun opgesmukte verhalen.
Ooit zal ik ze vertalen,
naar een geschreven woord
om ze dan later te grabbel
te gooien naar de ongelovigen hun schoot.
Grauw worden haar handen,
doods haar mond.
Zullen ze dan echt nooit begrijpen
waar haar huilen voor stond
of blijven deze thema's voor altijd
een open wond ?
©Raes Anja

Het is stil op Mars...

                                                                                                                                                            
 (Stille mars te Vilvoorde op 04.12.12 voor en door patiënten van Dr. F. Coucke).

Gisteravond zag ik lichtjes,
een samenscholing van mensen

schuilend onder hun paraplu.

'Verandering in de lucht'

Niks = teveel,

1 voor allen, allen voor 1

Krantenkoppen staan vetgedrukt,

Beeldradio praat doorheen

de vele huiskamers,

gordijnen blijven dicht.

De jacht is geopend.           

Klaar om naar buiten te komen

Het is stil op Mars...

deze opkomst hadden ze niet verwacht.                                         

Bedankt !

©Raes Anja     

Ik las de regels van...

Ik las de regels van een vriend
en schreef waar anderen verblinden.
Het voelde anders, niet zoals gewoonlijk.

Vorige week was ik getuige van wat pijn en ziekte met een mens aanricht.

Op weg naar huis stokte mijn adem en daar kwamen uit het niets: de tranen.

Verhitte druppels gevuld met onmacht rolden onstuimig van mijn wang.

Er kwam geen einde aan, het was slechts een begin.

Vaak hebben mensen een vertekend beeld van onzichtbaar ziek.

Pijn is iets wat je niemand wenst, zelfs je ergste vijand niet.

Al dat lijden, het stilletjes zwijgen om een ander te troosten en
hun vragen te doven met de veelzeggende woorden: 'Het gaat'.

Dan komen de dagen, het is donker in huis,

de muren schreeuwen brand en haar mond om hulp ...

In haar ogen branden lichtjes, vlammetjes van verdriet.

Er is slechts een enkeling die haar lijden ziet,

Pierke, Polleke, Janneke en Molleke... en Ik.

Ze is nog steeds het schoonste wat me is overkomen
(in de vriendschappen die ik mag bewonen).

Zij belt, ik schrijf, ik praat, zij denkt na
en vice versa...

Kortom, we hebben veel aan elkaar, zelfs met een enkel gebaar.

Het regent, maar met gesloten gordijnen ziet men niks.

Zelf zakdoekje leggen helpt niet.

Alleen hopen, elkanders hart bewonen .

En dansen, 
WIJ samen walsen doorheen de praatjes van een ander.

Het was een natte koude Maandag.

©AR. 03/12/2012

Toekomst of heden...

Soms vraag ik me af 

is dit een verdiende straf.

Al die kwalen en wilde verhalen over het dragen.

één ding weet ik zeker,
dit gevoel van onmacht had ik nooit verwacht.

Voel me helemaal niet top of stand vast.

Ook ik ben een mens en wordt gewaar.

Vroeger had ik in mijn hoofd een draaiboek van het leven.

Nu zijn mijn toekomstplannen zo goed als verdoofd.

Ik krijg het soms allemaal niet meer verwoord.

Geen geren, geen gemor.

Zal het maar nemen zoals het komt.

Wat de toekomst brengt baart me zorgen.

Niet voor vandaag, wel voor morgen.

Ik kijk met een versneden blik naar dit bestaan,

en ga er na een zoveelste huilbui

met volle borst weer tegenaan.

Hopend dat mijn redder vanuit zijn toren

mijn lijf en leden kan bekoren.

©Raes Anja 

Ik...

Ze zeggen weleens dat ik onvoorspelbaar ben.

Gewoon anders, niet hetzelfde.

Het zit vermoedelijk in mijn denken.

Ofwel is het zwart, nu en dan eens wit,

maar nooit ergens tussenin.

De ene moment een spraakwaterval,

nu en dan muisstil.

Maar nooit zoals hij of zij het wil.

Soms lijkt het alsof ik een harde bolster heb,

maar in feite ben ik een bang en breekbaar kind.

Steeds goedgezind.

De glimlach is het masker van het leven,

daar kan je immers heel wat pijn en verdriet achter steken.

Nooit ben ik iets vergeten of nodeloos beginnen te zweven.

Ik liet af en toe mijn hoofd hangen.

Heb me zelf door naasten laten vangen.

Vrienden, zijn dit geen wezens die je soms levend

wil opeten, om dan later bij te praten zonder elkander te haten.

Vroeger had ik er veel, dacht ik.

Nu tel ik er amper 1 of 2.

Ben ik een goede vriend ?

Misschien WEL , misschien NIET.

Mijn hart draag ik op mijn tong,

nooit in monden waarin ik zwom.

Ook liep ik meermaals tegen een blinde muur

ik deed het steeds vol passie en vuur.

Tevens nam ik soms een drafje met een met tranen gevuld lachje.

Ach, wat ben ik gevoelig en steel ik soms blikken in de wind,

warme liefdevolle mensen vergeet ik niet.

Jij bent jij & dit ben Ik

Er zijn er voor minder gezwicht ;o))

©Raes Anja

Vriend & vijand.

Vriend & vijand.

Vaak luister ik

naar onzinnige verhalen

over luxe en zinloos geweld,

een rapsodisch spel over winnaars,

verliezers en een zeldzame held.

Het overmaat van grieven omdat

je je niet schikt naar hun believen.

Hardleerse woorden zoeken een weg

naar een nog halfslaperige mond,

waar zelfs een bakje troost z'n baan

naar onderen niet vond .

Strooplikkers die zichzelf nadien

naar derden verschonen
zonder in het huis
van de gedupeerde te wonen

en te ontsnappen
vanuit hun ivoren toren.

Van het weerloos buigen 

tot het zelfzuchtig zuigen

van een loden punt aan

hun harteloze schacht

om dan neer te vallen uitgeput

met hun hoofd in het zand.

 "klootzakken"

©Raes Anja (Deel2)

Een brief aan mijn kind...

Een brief aan mijn kind...

 

Xander

Ik wil met je lachen, stilletjes huilen,

samen op een plekje schuilen.

Mijn kleine vriend,

m'n hartendief.

Ik zal met je dansen in de regen

 en daarna zachtjes
je wangen droog vegen.

 Ik wil vandaag alles met je verzinnen,

ben bang dat ik later veel te gerimpeld zal zijn

om te walsen doorheen dit vluchtig leven.

Stilletjes kleur jij mijn dagen

met je onwetendheid,

jouw duizend en één vragen en onenigheid.

 

"Dus alsjeblief luister even"
 

Ik wil dat je straks zal zingen en gaat beminnen,

dat je gaat zweven, met je ogen zal stelen.

Ik wil dat je leert vliegen langs de horizon.

Dat je zal proeven van het leven en durft te streven naar meer.

Ikzelf zal eeuwig aan de zijlijn blijven staan

en bijsturen waar het net iets minder zal gaan.

Zonder dat je daarvoor in een hoekje moet staan.

Dit schrijven komt gewoon door jou,
omdat ik zielsveel van je hou...

  Liefs je Mama
xXx

©Raes Anja (Deel2).

Only human...

Only human...

Ik was Judas, jij de kerk.
Ik ben de vrucht,
en jij
nog steeds onbevlekt.
Zij is de schaduw,
ik de nacht.
Omdat ze zich meermaals in
vertelseltjes begaf.

Ik was het minpunt,
jij het pluspunt.
Ik was de kots, zij de gal.
Ik ben het vlees, hij het bloed
dat vanonder
hun kortgeknipte nagels vloeit.

Kragen gesteven,
kelen gesmeerd.
Ik, ik ben een mens en jij,
jij een bedorven Maria's kind.
Geen hoeken en kanten of
betreurenswaardige spijtoptanten
Hij is uitverkorene, jij het segment.
Ik ironisch en jij DOM omdat je
in deze schrijvers gedachte zwom.
©Raes Anja (Deel2).

Ergens tussen Asclepius en Hippocrates...

Ergens tussen Asclepius en Hippocrates...

Achter de flarden van het gordijn

schuilen donkere stemmen op zoek naar licht.

Zandkorrels doen vele ogen drogen.

En laten de mens in ons naar buiten komen.

Krankheid kwam, onverdorvenheid stierf.

Veldslag half gewonnen, dankzij de goede zorgen

van koekjes en het aftreksel in de morgen.

Daglicht ziet helderblauwe ogen 

en de vele demonen die in de vertrekken wonen.

Als een krijgsman doordacht

las je vele regels geheel onverwachts.

Innemend, daar je niet alleen een witte jas, 

maar ook een hersenwerker was.

©Raes Anja - 07 April '12.

Een schrijfsel voortvloeiend uit Gisteren en Morgen ...