Toekomst of heden...

Soms vraag ik me af 

is dit een verdiende straf.

Al die kwalen en wilde verhalen over het dragen.

één ding weet ik zeker,
dit gevoel van onmacht had ik nooit verwacht.

Voel me helemaal niet top of stand vast.

Ook ik ben een mens en wordt gewaar.

Vroeger had ik in mijn hoofd een draaiboek van het leven.

Nu zijn mijn toekomstplannen zo goed als verdoofd.

Ik krijg het soms allemaal niet meer verwoord.

Geen geren, geen gemor.

Zal het maar nemen zoals het komt.

Wat de toekomst brengt baart me zorgen.

Niet voor vandaag, wel voor morgen.

Ik kijk met een versneden blik naar dit bestaan,

en ga er na een zoveelste huilbui

met volle borst weer tegenaan.

Hopend dat mijn redder vanuit zijn toren

mijn lijf en leden kan bekoren.

©Raes Anja