Nooit zal ik vergeten,
het eerste teken.
Dat gevoel van onmacht.
Die momenten dat je even vergat,
dat ondanks je onmetelijke kracht,
's nachts, een vogel was voor de kat.
Je lichaam helemaal opgevreten
door de vele littekens en het vergeten
of het nu maandag of dinsdag was.
Je nam de dag hoe het was.
Geen zon of regen,
geen wind dat je haren kon strelen.
Alleen 4 muren, een bed en een kast.
En 1 houvast, haar liefde en de storm in haar hart.
Nog nooit had ik iemand ontmoet zoals zij.
Nooit zullen de dingen nog hetzelfde zijn.
Ik ben verandert, anders.
Nooit zal ik vergeten,
de rijkdom dat ze me heeft gegeven.
Ik omarm nu de pijnloze dagen met een lach
en ga regelmatig eens overstag.
'k roep halt, nu even niet.
Dan val ik ten prooi en schrijven ze recepten voor:
Rotzooi.
Zo kraken ze mijn lichaam als een noot.
Zo kraken ze mijn lichaam als een noot.
Wanneer zal ik dan eens oogsten, nooit?
©nja Raes
