De stilte...

De stilte toont houterig haar ware gezicht.
In haar leeggelopen ogen schuilt er een harde blik
van vage herinneringen diep onder de aarde verborgen.
Het moeizaam ongeldig maken van grijs geworden dagen
dat nimmer verjaren, doen vele stemmen vervagen.
En zij, op zoek naar evenwicht draagt langzaam haar rugzak mee.
Loopt van de hemel naar de hel, speelt met de duivel een gevaarlijk spel.
Ze werd minachtend geprezen en opgehemeld, ingeslikt en uitgespuwd.
Dus, waarom zou ze nog praten als er zich al zoveel leugentaal heeft voorgedaan.
(Het is niet omdat het nu stil is dat er nooit een geluid aan vooraf gegaan is).
©Raes Anja (Deel2).

Een vergeet-haar-nietje

Een oude dame 

buiten adem

nodigt zichzelf

uit in de patiëntenkamer.

29/01/'13

Ze praat tegen de tafel en het bed.

Vouwt haar zakdoek

en gaat op zoek

naar iemand die haar groet.

Een simpele gedag

brengt kleur in haar

uitgezaaide kleren.

Iedere plooi, 

haar doffe blik

en niks smakende mond

dat nog steeds ijverig praten kon.

72 donzige haren wachtend

tot magere Hein haar komt halen.

Ik zal ze voor altijd in woorden verhalen.
©Raes Anja

Een vertelseltje...

Een vertelseltje...

Weet je nog,
toen we als kind
in sprookjes geloofde.
We streden met z'n allen tegen onrecht.
De ene was een soldaat,
de andere een toverfee.
En ieder kind deed onbezonnen mee.
We speelden met z'n allen verstoppertje,
zochten een schuilplaats onder de kast,
vergaten onze zorgen,
omdat we dachten dat alles
wat toen gebeurde normaal was.
Tot die ene dag:
'Gevoelens in de knoop'
Je werd volwassen,
proefde gulzig van het leven,
nam gretig een stukje vrijheid
(dat in werkelijkheid gezichtsbedrog was) mee.
Je kwam, zij gingen.
Je huilde , zij lachten.
Niets was zoals je verwachtte
Haar prins op het witte paard
reed met een opgefokte rammelkar, onbetaald.
Hij, onze superheld
kwam tijdens het zweven
met gans z'n lijf en leden
tegen de betonnen stenen terecht.
Resultaat: een gekneusde ziel
en talrijke blauwe plekken onder z'n huid.
Stapje voor stapje
werden we allen wakker
in een wereld dat op het einde
geen winnaars, maar enkel verliezers telt.
In onze doen en laten zijn we immers allen
samen potentiële gevaren.
Zo kunnen we oneindig blijven verhalen
dat gevoel in laatste instantie het krachtigste wapen is ... (zucht).
©Raes Anja

Kijk, Ik ben hier !

Ik heb mezelf verloochend

in een strijd van verbitterdheid.

Ben meermaals verdronken

in luidkeelse woorden van paniek, 

omdat niemand het ziet.

Ik adem zwart, nu en dan eens wit.

Zet genaakbaar de deur op een  kier

voor intense vlagen van vertier.

Kijk, ik ben hier...

I'm still standing

(Hoera)

©Raes Anja