Op zoek naar sporen uit
een ver verleden
zijn wij vergeten te leven.
We lijken wel vleugellam,
gevangen in een kooi.
Lichaam krampachtig,
mondhoeken in dezelfde plooi.
Blik op afwezig,
steeds dezelfde pas.
'Een ingestudeerde mars.'
'Een ingestudeerde mars.'
De slapeloosheid,
het nachtelijk woelen,
met je handen de aarde voelen.
Het malen, onrustig draaien.
Het angstvallig schuilen
onder de dekens van verdriet,
in de hoop dat niemand de tekens ziet.
Wat gedaan is, is nooit voorbij,
het doet pijn.
...
(En voelt als een nachtmerrie zonder eind in mij).
©AR.
