Ik las de regels van een vriend
en schreef waar anderen verblinden.
Het voelde anders, niet zoals gewoonlijk.
Vorige week was ik getuige van wat pijn en ziekte met een mens aanricht.
Op weg naar huis stokte mijn adem en daar kwamen uit het niets: de tranen.
Verhitte druppels gevuld met onmacht rolden onstuimig van mijn wang.
Er kwam geen einde aan, het was slechts een begin.
Vaak hebben mensen een vertekend beeld van onzichtbaar ziek.
Pijn is iets wat je niemand wenst, zelfs je ergste vijand niet.
Al dat lijden, het stilletjes zwijgen om een ander te troosten en
hun vragen te doven met de veelzeggende woorden: 'Het gaat'.
Dan komen de dagen, het is donker in huis,
de muren schreeuwen brand en haar mond om hulp ...
In haar ogen branden lichtjes, vlammetjes van verdriet.
Er is slechts een enkeling die haar lijden ziet,
Pierke, Polleke, Janneke en Molleke... en Ik.
Ze is nog steeds het schoonste wat me is overkomen
(in de vriendschappen die ik mag bewonen).
Zij belt, ik schrijf, ik praat, zij denkt na
en vice versa...
Kortom, we hebben veel aan elkaar, zelfs met een enkel gebaar.
Het regent, maar met gesloten gordijnen ziet men niks.
Zelf zakdoekje leggen helpt niet.
Alleen hopen, elkanders hart bewonen .
En dansen,
WIJ samen walsen doorheen de praatjes van een ander.
Het was een natte koude Maandag.
©AR. 03/12/2012
schuilend onder hun paraplu.
