Lost...

Lost...

Voor heel even zag
ik door het bos
de bomen niet meer.
Als een treurwilg stond
ik te staren op een pad
vol informatie.
Duizenden bladen
over vaag(k) gestelde diagnoses
en ontspoorde woorden
spoken eenzaam door mijn hoofd.
Stam doorgroefd,
wortels verdroogd..
Heel m'n spreken gewenteld
in een zin van wangeloof.
Twijfels gezaaid, takken gekneusd.
En wij achterblijvend
met een lege beurs.
Nachtmerrie
(en ik... badend in het zweet).
©Raes Anja

The cause of the pain...

The cause of the pain...

De duisternis sluipt angstvallig
tussen de lakens,
Haar ganse lijf ligt te teren
op betonnen veren.
Zelfs haar donker geworden ogen
kunnen de pijn niet meer doven.
Help, ze zijn met velen.
Ze branden, kruipen en steken.
Je wilt vergeten, hun spreken.
Jouw daden,
hun opgesmukte verhalen.
Ooit zal ik ze vertalen,
naar een geschreven woord
om ze dan later te grabbel
te gooien naar de ongelovigen hun schoot.
Grauw worden haar handen,
doods haar mond.
Zullen ze dan echt nooit begrijpen
waar haar huilen voor stond
of blijven deze thema's voor altijd
een open wond ?
©Raes Anja