De duisternis sluipt angstvallig
tussen de lakens,
Haar ganse lijf ligt te teren
op betonnen veren.
Zelfs haar donker geworden ogen kunnen de pijn niet meer doven.
Help, ze zijn met velen.
Ze branden, kruipen en steken.
Je wilt vergeten, hun spreken.
Jouw daden,
hun opgesmukte verhalen.
Ooit zal ik ze vertalen,
naar een geschreven woord
om ze dan later te grabbel
te gooien naar de ongelovigen hun schoot.
Grauw worden haar handen,
doods haar mond.
Zullen ze dan echt nooit begrijpen
waar haar huilen voor stond
of blijven deze thema's voor altijd
een open wond ?
©Raes Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten