Ik...

Ze zeggen weleens dat ik onvoorspelbaar ben.

Gewoon anders, niet hetzelfde.

Het zit vermoedelijk in mijn denken.

Ofwel is het zwart, nu en dan eens wit,

maar nooit ergens tussenin.

De ene moment een spraakwaterval,

nu en dan muisstil.

Maar nooit zoals hij of zij het wil.

Soms lijkt het alsof ik een harde bolster heb,

maar in feite ben ik een bang en breekbaar kind.

Steeds goedgezind.

De glimlach is het masker van het leven,

daar kan je immers heel wat pijn en verdriet achter steken.

Nooit ben ik iets vergeten of nodeloos beginnen te zweven.

Ik liet af en toe mijn hoofd hangen.

Heb me zelf door naasten laten vangen.

Vrienden, zijn dit geen wezens die je soms levend

wil opeten, om dan later bij te praten zonder elkander te haten.

Vroeger had ik er veel, dacht ik.

Nu tel ik er amper 1 of 2.

Ben ik een goede vriend ?

Misschien WEL , misschien NIET.

Mijn hart draag ik op mijn tong,

nooit in monden waarin ik zwom.

Ook liep ik meermaals tegen een blinde muur

ik deed het steeds vol passie en vuur.

Tevens nam ik soms een drafje met een met tranen gevuld lachje.

Ach, wat ben ik gevoelig en steel ik soms blikken in de wind,

warme liefdevolle mensen vergeet ik niet.

Jij bent jij & dit ben Ik

Er zijn er voor minder gezwicht ;o))

©Raes Anja