De bevrijding...

Je benadert z'n lichaam 

als een beminde, 

knoopt langzaam z'n hemd open 

en laat tederheid binnenstromen.

Je laat je gaan 

en speelt het spel.

Geloof me 

na een tijdje kom je er wel.

De toon is gezet, de bevrijding nabij...

©AR.

Vaarwel Vossieboy...

                                         

M'n speelt de fanfare

en zwaait de vlag.

De schipper is op komst.

    Luc De Vos 

 12 Juli 1962 - + 29 November 2014

Je bent verloren,

je bent gejost.

Er is storm op komst.

En jij,

de soldaat,

de kameraad,

den billy en joerie 

in het kwadraat.

Jij staat, Jij stond,

voor en naast het volk.

Adieu vriend,

iemands kind.

Wees niet te bang,

want daarboven klinkt

er engelengezang.

©Raes Anja

Sprakeloos...

Ik las je
vol passie en gemis,
Leerde schrijven
door langzaamaan
te verdwijnen.
Kuchte, zuchtte.
Vouwde vele
bladzijden dubbel.
Tot ik verslagen werd
door mijn eigen stilte.
...
Strange !
©Raes Anja

Het is nu of nooit...

De eenvoud

sterft in de meervoud

van mensen die niet

weten waar het eigenlijk om draait.

Het is balanceren tussen goed en kwaad.

Het is jezelf toefluisteren dat het gaat, 

terwijl het vanbinnen aan alles knaagt.

Het is ja knikken, 

terwijl je mond in het niets vergaat.

Het is je langzaam voortbewegen,

terwijl de klok op vijf voor twaalf staat.

Het is leven... overleven 

met een aandoening

waarop geen cijfer staat.

Het is gezien worden, 

ook al speel je graag verstoppertje.

©Raes Anja

Poëzie vers(us) ik

Poëzie Vers(us) ik

...

Het is een beetje zoals beminnen.

Het is aantrekken en afstoten.

Het is honger hebben, ook al heb je al gegeten.

Het is zoals oorlog voeren, 

je bewerkt de vijand op papier,

omdat je in werkelijkheid geen soldaat wilt zijn.

Het is ontdekken en creëren.

Het is voelen en strelen.

Het is je laten meedrijven op een Zee van letters,

ook al voel je de stroming niet.

Het is met lege ogen aan de zijlijn toekijken 

hoe de wereld vergaat in mensdom.

Het is zoals huilen zonder tranen. 
...

Poëzie = is durven

Ook al klinkt het alledaags.

Poëzie = schoonheid

Ook al is de perfectie zoek.

Poëzie = leven 

Ook al stellen we het in vraag.

(Verdomme toch, wat had ik graag een dichter geweest).
©Raes Anja

Zo kwam de liefde toch...

Zo kwam de liefde toch.

In uren, dagen.

In doodgezwegen jaren.

Zo kwam de liefde toch.

Het werd gesmaakt,

Met de grond gelijk gemaakt.

Het streelde, verveelde, rende mee 

doorheen het verleden.

Sloeg z'n armen open en verhoorde.

Een nieuwe wereld ging open.

'Wees welgekomen'

♥

©Raes Anja

Dag vreemde man...

Als kind begreep ze niks van hem.

Het komen en gaan.

Het doorzakken en kopje onder gaan.

Ze noemde hem: 

Vreemdeling of Pa.

Bewaarde zijn 

goede momenten in een la.

Ach, kon ze maar...

Z'n wangen strelen en 

hem verzekeren dat: 

'het gaat'.

©AR.

Zien ze het dan niet ?

Zien ze het dan niet ?

Dat je geen tijd hebt.

Dat je het liefst van al 

zou willen blijven plakken

*Beepzakken = Klootzakken.

in het verleden.

Dat je haar levend tracht te

houden door te praten alsof

ze nooit is weggeweest.

Zien ze het dan niet ?

Dat wat je nu doet 

overleven is.

Dat wat ze teweegbracht 

een golf van emotie is.

Zijn ze echt zo blind dan ?

Dat ze denken dat gevoelens slijten.

Dat als je lacht,
je in feite vanbinnen
kapot gaat van verdriet,

omdat je niet meer delen kan.

Zien ze het dan echt niet ?

'Godverdomse *BEEPzakken'

©Raes Anja

Een stil 'leven'...

En als je wil 

mijn liefste,

dan zoek ik,

dan proef ik, 

dan vind ik 

een teken,

een stil 'leven'
...
(Kan je me vergeven ?)

©Raes Anja

Sometimes...

Soms sta ik verbaasd
van mijn eigen denken,
van mijn twijfelachtig gedrag.
Omdat ik niet meer weet
of het nu zus of zo was.
Soms sta ik versteld
van mijn uitgesproken taal,
mijn houding,
alsof ik verandert ben.
Anders dan de anderen.
Soms is het beter niet te weten,
hoe jij heet
of je nu wel
of niet mijn zinnen streelt.
Soms twijfel ik zo hard
dat ik niet meer denken mag.
En dan, dan verdwijnen mijn tranen
in een schaterlach.
En ben ik blij dat ik voor heel even
gewoon eens (be)leven mag.
©Raes Anja

Met de deur op slot...

De avond valt

over de kamers en het bed.

Zou ze huilen tot het went.

Nog 2 treden

1,...2

Alles begint te beven,

haar mond, 

haar lijf en leden.

Zou hij komen, 

met de deur op slot. 

Zou hij ...

Neen, alsjeblief.

Ze luistert 

en hij zegt stop..

In z'n hoofd zijn 

alle liedjes op.

Hij is er geweest...

En zij, zij staat op 

met in haar keel een krop.

©Raes Anja

Almost a year...

Bijna 1 jaar en toch voelt het aan alsof het gisteren was.

Ik was op m'n werk toen je me wou spreken.

Ik wist eerlijk gezegd al wat je me duidelijk wilde maken.

Maar toch bleef ik ergens de hoop koesteren dat je zou bijdraaien.

Hoe vaker we spraken, hoe meer respect ik kreeg voor je beslissing.

's nachts lag ik te woelen, ik vroeg me af of we werkelijk alles hadden gehad.

En telkens kwam ik tot de conclusie dat er geen uitweg meer mogelijk was.

Je had geprobeerd, meermaals zelfs en niemand, 

maar dan ook niemand kon je dan ook iets kwalijk nemen.

Toch besefte ik tegelijkertijd dat het afscheid nemen dichterbij kwam 

en ik er eerlijk gezegd niet klaar voor was.

...

Nu vandaag, weet ik me nog steeds geen raad, niet dat ik verloren ben of opgeef

maar het gemis is er enkel groter op geworden.

Toen ik de eerste maal terug je huis betrad keek ik meteen naar de trap,

Zou ze roepen, zou ze... neen :'(

Je laatste sms-je heb ik bewaard, zoals het een echte soulmate betaamd.

Mens toch, wat zag ik je graag♥

©Raes Anja

De zondaar...

Ik dacht...

misschien
verandert ze,

misschien 

leert ze lessen uit de tijd,

uit hun afwezigheid.

Maar neen, 

zoals zij is er geen 1

Ze valt, staat op 

en gaat weer liggen,

omdat ze de honger naar meer

niet meer kan stillen.

Ze koopt, belooft,

haalt onschuldige levens overhoop.

Ik dacht...

misschien vandaag.

Maar ik ben te laat.

Ze heeft het weer voor mekaar.

En de twijfels

tja, die maken plaats voor haat.
Van nu af aan is het gedaan.
Bye, bye ... leugenaar !

©Raes Anja

Een schrijfsel voor jou...

Voor Belleke♥

Hey meid,

Weet je nog, die ene dag...

Je sprak over licht en donker,

noemde het leven een wonder.

En toch, toch rijpte bij jou de gedachte 

om deze ondraaglijke pijn voor altijd te verzachten.

Je zei:

Ik heb zoveel gegeven,

mijn hart, mijn ziel, mijn leven.

Dit is mijn keuze,

Ik heb dit zo gewild.

Geen pil op aarde had 

deze honger naar vrede gestild.

De duisternis viel

'k hield me sterk voor 2 

want zonder jou was ik geen 1.

Ik was verward, 

het knaagde stukken uit mijn hart.

En 's nachts toen ik me stilletjes

aan je beslissing overgaf, 

zong ik Bram en Herman op z'n hardst.

Nooit zal ik je vergeten, 

Nooit zal ik jouw beslissing tegenspreken.

Bedankt, 

je hebt me oneindig veel gegeven.

Liefs ikke x

©Raes Anja

Ergens tussen gevoel en verstand...

De kou,

de regen,

zelfs de wind 

hield haar niet tegen.

De angst,

het beven,

zelfs de muren

begonnen te spreken.

De ene deur ging open,

de andere weer dicht.

Ik weet, 

het had geen zicht.

Je aarzelde, 

vroeg om een hand

zodat we samen 

sterker stonden aan de rand.

Waar zat in godsnaam mijn verstand,

Er zijn er voor minder gestrand.

©Raes Anja

DoodGewoon...

Ik zag je

laatst kuieren

door de stad

Je ogen keken 

zwarter dan zwart

zo onbereikbaar,
zo hard.

Doodgaan,

het klinkt zo theatraal

en toch sterven we allemaal

aan het eind van dit verhaal.

©Raes Anja

Vuile praatjes...

Geef mij jouw spreken
dan praat ik
met volle mond
tot het komt.
Hoera, het komt...
©Raes Anja

Verloren tijd...

Vaak zijn mijn woorden

in mijn keel gebleven

en zat ik met m'n pen verkrampt

aan de rand van mijn verstand.

Nu zoveel jaren later 

zit ik me nog steeds te vergapen 

aan de verloren gegane jaren

waarin ik geen kind maar  

slechts een wurm was

©Raes Anja