van mijn eigen denken,
van mijn twijfelachtig gedrag.
Omdat ik niet meer weet
of het nu zus of zo was.
Soms sta ik versteldvan mijn uitgesproken taal,
mijn houding,
alsof ik verandert ben.
Anders dan de anderen.
Soms is het beter niet te weten,
hoe jij heet
of je nu wel
of niet mijn zinnen streelt.
Soms twijfel ik zo hard
dat ik niet meer denken mag.
En dan, dan verdwijnen mijn tranen
in een schaterlach.
En ben ik blij dat ik voor heel even
gewoon eens (be)leven mag.
©Raes Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten