4 jaar...

4 jaar...

En de warmte naar waar ik zocht 

is voor altijd verdwenen, 

samen met de tumor weggegeven.

Onze levens getekend en jij niets vergevend, 

blijft maar verwijtend praten, raken,

 mijn aanwezigheid kraken.

Ikzelf dwalend op zoek 

naar vrede en een zege,

ik weiger op te geven,

het krijt te vegen.

"Help is on the way"

...

©AR.

 

Misschien...

Misschien, 

soms, 

zo nu en dan.

De vage logica tussen ja en neen.

Een speelruimte van keuzes,

vandaag nog belangrijk,

morgen monddood gemaakt.

Twijfels, het eind nabij.

Een afscheidsgroet, 

nou vaarwel, bedankt tot ziens!

©nja Raes

Xander

Xander,

Als ik naar je kijk zie ik donkerblonde krullen,

een kamerbrede glimlach en een beer van een vent.

Bijna klaargestoomd om je weg te vinden in een wereld vol stormen, 

dromen en een eenzijdig gevecht. 

Wat herken ik m'n oude zelve in jouw praten, 

voelen en raken.

Voel jouw angsten en hoor je stem.

Je legt de lat steeds hoger, maar alsjeblief, 

laat jezelf ook af en toe eens bekomen, op asem komen, 

want niet alles wat je hoort en ziet mijn kind is echt.

Het is geven en nemen, boos zijn en schreeuwen.

Het is durven zwemmen zonder reddingsvest.

Het is vasthouden aan alles wat je hebt.

En jongen, ik twijfel niet, nooit, 

ben er zelfs 100% zeker van dat jij het wel redt.

Liefs, 

je mama 💗

©njaRaes

Morgen brengen!

De tijd heeft vele gezichten,

het is een onomkeerbare vooruitgang 

waarin wij als mens gedijen.

Schuldig gemaakt aan het drukken of draaien 

van onregelmatige vouwen in je gelaat,

de ene wat losbandiger dan de andere.

De diepere rijpelijk overwogen,

door het slikken en het kauwen.

Het gaandeweg te loor gaan door het vele gissen

naar morgen...

Toe, laat me de morgen brengen, 

laat ons de dans ontspringen, 

want daar zit het licht.

...

©AnjaRaes

Time will tell...

Ergens tussen de tafel en het bed...

Hoe meer de tijd haar vleugels spreidt, 

hoe verder de spanwijdte reikt.

Net zoals twee speelzieke acteurs, 

die de film van hun leven trachten levend te houden, 

alsof het einde iets dramatisch hoeft te zijn.

Time will tell...

©AR.

Navelstaarder...

De twijfel, nog steeds...
Voel, huil, tast broos de dingen weer af.
Onze maag in duizend knopen, 
Hoe vaak zijn onze stemmen niet ontnomen,
laat staan het vertrouwen van ons kind.

Je deed ons bang gestemd tellen, 5 vingers aan een hand.

Asem, 1,2,3,...

niet alleen voor jou mijn kind.

♥ Mijn allerbeste vriend ♥

Nu enige tijd later, 

leren 'wij' het stap voor stap te vatten,

dat morgen niks zal veranderen. 

Gewoon, omdat hij bedorven door kelderkoorts en zelfverheerlijking 

een navelstaarder is...

©AR.