Windekind...

Tranen als ochtend dauw heb ik gelaten op m'n fiets.

Ik ademde vers gewassen lucht en slaakte
tijdens het veelvuldig trappen, een diepe zucht.

Niet even dacht ik eraan om op de rem staan.

Elk einde, was immers een nieuw begin.
En geloof me, ik vloog er als een (overjarige) puber stevig in.

Onstuimig, draaide de wind rond dit volwassen kind.

Hoewel ik op dreef was, flitste er allerhande gesprekken door m'n hoofd,
niet alleen de mijne, maar ook de jouwe en de zijne.

Ik plakte ieder uitgesproken woord aan elkaar, zodat er zin kon ontstaan.
Een zin vol wijsheid en tips voor onderweg.

Een leidraad naar de toekomst,
een gids vol plezier voor dit rebels gezelschapsdier.
©Raes Anja