Met vlag en wimpel
heb ik staan zwaaien,
gillen en kraaien.
Eureka...ik kan het!
Wie had het ooit nog gedacht,
totaal onverwacht.
De sprong in het duister...
geen onwennig gefluister.
Schaamteloos op weg naar
dat ene gevoel, een doel.
Verveling sterft bij naam.
En ik,
ja, mevrouwtje,
IK blijf doorgaan.
Zalig gevoel,
te weten dat er iemand
bestaat die in me gelooft,
niks belooft, maar me terug
laat streven naar een taal
die slechts door enkelingen
wordt verstaan.
Lang geleden...
Geloof me, ik was vergeten...
maar nu ik leer proeven, smaakt het naar meer.
@nja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten